Deel I: Verbannen uit Saga
Hoofdstuk 10: De Zonnekoning
5
Elvin hief zijn hoofd; op de gang
klonk rumoer. Een boze stem, een onderdanige stem, iemand die opspeelde, iemand
die de schuld kreeg, en daarna iemand die trachtte de gemoederen te kalmeren.
`Je kunt je beter verstoppen’, zei Elvin. `Dan ga ik poolshoogte nemen.’
Rorin zag eruit of hij wilde gaan jammeren, maar hij beheerste zich en kroop onder
het bed. Elvin trok de sprei naar beneden en opende de kamerdeur op een kier. Hij
gluurde door de spleet. In de deur naast de zijne stond een man in een karmozijnrood
kleed wijdbeens te tieren. De herbergier had een hand op zijn schouder liggen, maar
die schudde hij af alsof het een paardenvlieg was. Voor hem lag zijn bediende op
zijn knieën, snotterend dat hij misschien heel even in slaap gevallen was, maar dat
er niemand in of uit was gegaan, hij had de héle tijd de wacht gehouden. Wat een
leugen was, want Elvin had eerder niemand gezien. De arme man boog herhaaldelijk
naar de krullende schoenpunten van zijn heer en kuste ze zelfs. Tranen maakten
donkere vlekken op het kostbare leer.
`Ik ben bestolen! Een fortuin is me afhandig gemaakt. En ik stel ú aansprakelijk!’ De
koopman prikte in de borst van de herbergier. `En jij, misbaksel, zuipschuit, jij
hebt je jaarloon verbeurd!’ Hij schopte de knecht aan zijn voeten opzij.
Elvin sloot de deur. Het was niet verstandig zich te vertonen aan iemand die van
zins was rijk te worden door de verkoop van een floorn.
Hij ging op de zetel naast het bed zitten en liet zijn hand bungelen. Rorin begreep
het, hij pakte hem vast zodat ze elkaar heel makkelijk begrepen. Elvin liet weten
dat ze, zeker, zo snel mogelijk, deze herberg zouden verlaten. Maar dat ze zich
voor het moment heel stil moesten houden, tot de opwinding wat bedaard was. Dat
hij de kamer deelde met iemand anders, en dat het beter was dat Rorin zich schuil
hield tot diens terugkeer. Rorin legde zich er bij neer. Het was te merken dat
hij allang blij was dat hij zich in het gezelschap van een oudere floorn bevond,
in plaats van heel alleen in een donkere kist.
Het gekrakeel op de gang verplaatste zich na enige tijd naar de gelagkamer, en
daarna duurde het niet lang voor Taris terugkeerde. Hij was verbaasd dat Elvin
niet was uitgegaan.
`Wilde je Sol niet bezichtigen? De prachtige Hal van het Al, op het Hemelplein,
daar had ik jou verwacht... Er is een schitterende boekerij, die moet je echt
gezien hebben, en de kijkerkoepel wordt wereldwijd geroemd. ‘s Nachts schuiven
de panelen die het dak vormen vaneen, weet je, en dan worden enorme kijkers op
het uitspansel gericht. Geleerden maken hun berekeningen in de ene zaal, terwijl
in een andere de leerstellingen van de sterrenkunde worden onderbouwd en ondergraven,
in een nooit eindigend dispuut tussen de wijzen. Zo jammer dat je dat nu mist...’
Elvin schudde zijn hoofd, legde zijn vinger op zijn lippen en vroeg zachtjes: `Heb
je die koopman misschien gezien, die met het karmozijnen gewaad en die rode
wijnwangen?’
Taris zag er meteen bezorgd uit. Hij ging in de andere zetel zitten en antwoordde
gedempt.
`Een dikke kerel? Hij beende juist de gelagkamer uit toen ik binnenkwam.
Is er iets gebeurd?’
`Die kwant jaagt op floorns’, zei Elvin, opgelucht dat de koopman tenminste
uit de buurt was. `Jouw geliefde koning Oswel schijnt een beloning uitgeloofd
te hebben voor iedereen die er een vangt.’ Hij lette scherp op hoe Taris dit
bericht zou opnemen. Tot zijn verwondering knikte zijn reisgezel slechts.
`Ik had in het badhuis al zoiets opgevangen... En er is nog meer slecht nieuws.
Sléchter nieuws. Ik ben mijn opwachting bij de koning gaan maken - hij was zo
goedgunstig me te ontvangen. Aza was er ook. Elvin, het spijt me vreselijk.
Ze heeft hem verteld dat jij de Ster van het Noorden bezit.’
volgende pagina |
vorige pagina |
inhoud |
landkaart
wordt vervolgd ! |
loorn